کد مطلب:289407 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:158

غیبت صغری
پس از هجوم مأموران خلیفه عبّاسی، به خانه امام حسن عسكری علیه السّلام و جستجوی فزرند و جانشین آن امام، روشن گشت، خطری كه جان امام آینده را تهدید می كند، خطری بس سهمگین است. این هجوم و پیگیری، در پیدا كردن مهدی (عج) ایجاب می كرد تا برای نگهداری جان باقی مانده سلسله امامت. سلاله نبوّت و مصلح بزرگ بشریّت، اقدامی بس جدّی به عمل آید.

و همین زمان بود كه به توجّه به احوالاتی، به فرمان الهی، و به قدرت و حكمت خدائی، آن حضرت از نظرها پنهان گردید و امر عظیم «غیبت» پدیدار شد.

این غیبت به دو مرحله تقسیم گشت: مرحله كوتاه مدّت (غیبت صغری) و مرحله دراز مدّت (مرحله كبری).

غیبت صغری امام زمان (عج) از دو جهت محدود بود: از جهت زمانی و از جهت شعاعی. از نظر زمانی، بیش از هفتاد سال به طول نینجامید، یعنی از سال 260 تا 329 هجری قمری. از نظر شعاعی نیز، این غیبت، غیبتی همه جانبه نبود، و شعاع و دامنه آن محدود بود. یعنی در طول این مدّت، اگر چه امام از نظرها پنهان بود، ولیكن این غیبت پنهانی نسبت به همه كس نبود، بلكه كسانی بودند كه به صورت پنهانی با امام در تماس بودند. اینان نائبان خاصّ امام بودند، كارهای مردم رامی گذرانیدند، نامه ها و سؤالات مردم را به نزد امام می بردند- یا می فرستادند - و پاسخ امام را به مردم می رساندند. («همان مدرك»، ص 42)

رجوع شود به واژه: رشیق، نوّاب اربعه